Parafia Rzymskokatolicka
świętego Stanisława,
biskupa i męczennika
w Żorach

Między innymi w Pszczynie, Pawłowicach, Goczłkowicach-Zdroju i Olzie trwają lokalne wylewy wody. Skala zjawiska nie jest przytłaczająca, ale wiemy, że poszkodowane rodziny będą musiały stawić czoła dużym wyzwaniom w najbliższej przyszłości. Osuszanie ścian, wymiana podłóg i instalacji wykraczają poza możliwości rodzin wielodzietnych, osób starszych i samotnych.

 

Księża spotkali się w Kurii Metropolitalnej w Katowicach we wtorek 17 września. Obradom przewodniczył abp Adrian Galbas. Podczas spotkania duchowni zapoznali się z sytuacją Instytutu Gość Media oraz Księgarni św. Jacka. Ks. kan. dr Mirosław Godziek, proboszcz i kustosz sanktuarium w Piekarach Śląskich przedstawił projekty związane z domem rekolekcyjno-pielgrzymkowym Nazaret. Omówiono także aktualną problematykę dotyczącą lekcji religii w szkole.

Mszy św. dziękczynnej za 96 lat obecności sióstr przewodniczył w kaplicy domu rekolekcyjnego abp Adrian Galbas. Placówka została zamknięta ze względu na zmniejszającą się liczbę sióstr w zgromadzeniu. Sprawowanie opieki nad domem oraz przebywającymi w nim gośćmi powierzył Zgromadzeniu Sióstr św. Jadwigi z Bogucic bp Arkadiusz Lisiecki. Obiekt od początku przeznaczony był na dom rekolekcyjny i wypoczynkowy dla księży, organizowano w nim też rekolekcje zamknięte osób świeckich. Pierwsze siostry przybyły do Kokoszyc 9 lipca 1928 r. Dzień przybycia sióstr: Marii Meller, Doroty Majer, i Kazimiery Schneider stał się dniem utworzenia kokoszyckiej placówki jadwiżańskiej. Siostra Meller została przełożoną, zajmowała się też administracją domu, siostra Dorota była kucharką, a siostra Kazimiera wykonywała inne prace domowe. Kilka dni później, 18 lipca, bp Lisiecki dokonał osobiście uroczystego poświęcenia domu, który zaczęto nazywać „Śląską Księżówką”. Siostry opiekowały się księżmi emerytami, którzy zajęli jedną z części domu, prowadziły także ambulatoryjną opiekę chorych i troszczyły się o ubogich w lokalnym środowisku. W sprawozdaniach z 1934 roku, wysyłanych do Domu Generalnego jadwiżanek, można przeczytać: „[…] wśród ogólnego kryzysu obecnych czasów, wszędzie wzrosła liczba wydawanych porcji ubogim […]. Na placówce w Kokoszycach w roku 1934 ubogim rozdzielono 991 porcji, w roku 1935 – 1589 porcji”. Liczba sióstr w kokoszyckiej placówce, w zależności od okresu, wynosiła od 5 do 15 sióstr. W czasie okupacji siostry zajmowały się obsługą kościoła, który znajdował się w willi, a także pielęgnacją chorych. Po zakończeniu wojny dom był całkowicie zrujnowany. W oknach nie było szyb, a w niektórych pomieszczeniach brakowało drzwi i podłóg. Jadwiżanki zabezpieczyły to, co się można było uratować. Wszystkie okna w pałacu zabiły deskami dla zabezpieczenia przed deszczem i śnieżycami. Dzięki pracy sióstr, które miarę swoich sił i możliwości usuwały skutki zniszczeń, w pałacu w krótkim czasie zaczęło tętnić życie. Jak pisze Paweł Porwoł „podziwiać tu trzeba przełożoną sióstr jadwiżanek w kokoszyckim konwencie – s. Chryzantę Szulc, która wraz ze swoimi siostrami podjęła się wielce trudnego zadania doprowadzenia domu do stanu używalności. Udało się to na tyle, że już w 1947 r. można było znów rozpocząć organizowanie w nim, aczkolwiek w ograniczonym wymiarze, rekolekcji”. Siostry starsze nadal mieszkały w willi, młodsze przeniosły się do zamku. Na początku lat osiemdziesiątych, w stanie wojennym, pojawiły się problemy z zaopatrzeniem domu w żywność dla rekolektantów. Brak komunikacji pomiędzy miastami sprawił, że siostry dostarczały niezbędne produkty z Wodzisławia Śląskiego pieszo lub na rowerach. W ciągu 96 lat na placówce w Kokoszycach przebywało ponad sto sióstr. Niektóre z nich wracały kilka razy, inne spędzały emeryturę do końca swych dni. Trzynaście sióstr, po trudach ciężkiej pracy w Domu Rekolekcyjnym lub na innych stanowiskach, spoczęło na parafialnym cmentarzu w Wodzisławiu-Kokoszycach. W sposób szczególny w pamięci mieszkańców i rekolektantów zapisała się s. Salezja Madej, intendentka, która przebywała w kokoszyckiej placówce w latach 1966-1992, a także s. Łucja Gambiec, która podczas swojego 42-letniego pobytu w tej placówce pracowała jako zakrystianka w parafii. Archidiecezjalny Dom Rekolekcyjny w Kokoszycach kontynuuje swoją działalność, chociaż do 31 marca 2025 roku znajdujący się w pałacu Dom Rekolekcyjny I, ze względu na remont, będzie nieczynny. Rekolekcje dla grup do 30 osób odbywają się w tzw. „Kościółku”. Więcej informacji na stronie internetowej domu. katowice.gosc.pl

Z przykrością zawiadamiamy, że w wieku 70 lat, w 45. roku kapłaństwa, zmarł śp. ks. Joachim Kloza (rocznik święceń 1980), były proboszcz parafii NMP Królowej Aniołów w Chudowie oraz parafii Wszystkich Świętych w Jastrzębiu-Zdroju-Szerokiej.

W katedrze Chrystusa Króla Dzieci Maryi z archidiecezji katowickiej przeżywały dzień wspólnoty. Wielu czekało na ten moment cały rok. To przede wszystkim czas radości, wymiany doświadczeń z wakacyjnych rekolekcji, a także pogłębienia relacji z innymi członkami wspólnoty oraz możliwość nawiązania nowych.  - Dzień wspólnoty to zawsze okazja do spotkania - mówi ks. Grzegorz Matuszczyk - diecezjalny moderator Ruchu Dzieci Maryi. - Osoby, które poznały się na letnich rekolekcjach mają teraz  możliwość odnowienia swoich znajomości, mogą wymienić się doświadczeniami oraz dobrze się razem bawić. Jest to także czas pomagający w lokalnych parafialnych wspólnot. Ten dzień pokazuje, że nie jesteśmy sami. Wspólna modlitwa i zabawa sprawiają, że nasz Ruch jest ciągle w ruchu. Spotkania wspólnoty Dzieci Maryi pozwalają najmłodszym, ale również tym nieco starszym na duchowy wzrost. Poprzez modlitwę, spotkania i zabawę staramy się przybliżać do Boga i być jak Jego Matka Maryja - podkreśla ks. Grzegorz.  Centralnym punktem dnia wspólnoty była wspólna uroczysta Eucharystia. Przewodniczył jej oraz homilię wygłosił abp Adrian Galas. Zwrócił uwagę, że istotą wiary jest przede wszystkim nieustanne słuchanie Bożego słowa oraz odpowiadanie na nie poprzez jego przyjęcie w swoim życiu i budowanie na nim wszystkich codziennych spraw. Przytoczył przykład Maryi, która podczas zwiastowania w Nazarecie powiedziała Bogu tak. Zaznaczył, że jest to jeden z najpiękniejszych przykładów ukazujących wiarę, miłość oraz zaufanie do Boga. Metropolita podkreślił, że odpowiedź na pytanie w jaki sposób wyrazić swoją wiarę można znaleźć w dzisiejszej liturgii słowa. Przytoczył scenę z Ewangelii św. Marka, w której Jezus pyta swoich uczniów za kogo uważają go ludzie oraz za kogo oni go uważają. Abp Galbas przypomniał, że w tej scenie Jezus celowo zabiera swoich uczniów w okolice Cezarei Filipowej, która ówcześnie była miejscem kultu wielu pogańskich bóstw. Właśnie w tym miejscu Jezus zadaje uczniom pytanie Kim jestem dla was? Metropolita podkreślił, że scena ta przedstawia pierwszy poziom wyrażania swojej wiary, którym są słowa, gdyż uczniowie byli zaproszeni do głośnej i wyraźniej odpowiedzi na postawione przez Chrystusa pytanie. Abp Galbas zachęcił, aby tak jak św. Piotr, który  w miejscu pełnym pogańskich kultów głośno zadeklarował "Ty jesteś Mesjasz”, także ludzie wierzący nie bali się głośno wyrażać swojej wiary w Jezusa, we współczesnym świecie.  Drugi poziom wyznania wiary wskazany przez abp. Galbasa to uczynki. Kaznodzieja odwołał się do fragmentu listu św. Jakuba, podkreślając, że same słowa, za którymi nie idą żadne czyny są jedynie pustymi dźwiękami, które nie mają żadnego znaczenia. - Każdy musi zadać sobie to pytanie, czy ludzie naprawdę widzą moją wiarę? Czy we wszystkich moich codziennych wyborach i decyzjach moja wiara jest rzeczywiście widoczna? Ten poziom jest znacznie trudniejszy. Powiedzieć jest łatwo, ale pokazać to w swoim życiu jest już znacznie trudniej - powiedział metropolita.  Trzeci i zarazem najtrudniejszy poziom wyznania swojej wiary to przyznanie się do Jezusa w czasie prześladowań. Aby zilustrować jak wiele poświęcenia i wyrzeczeń to wymaga, metropolita przytoczył fragment z Księgi Proroka Izajasza: "Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem.” - To człowiek kompletnie znieważony. Walą go po karku. Szarpią go za brodę, to jest największe upokorzenie jakie mogło spotkać Żyda. Plują mu prosto w twarz. A to wszystko z jednego powodu, że słucha Pana Boga i jest jego prorokiem. Nie zrobił nic złego. Z tego powodu, że jest wierzący, tratują go w taki sposób. Być może my nie znajdziemy się w tak trudnej sytuacji, jednak gdy przyjdą trudności czy będziemy wstanie opowiedzieć się za Jezusem, mimo wszystko? – pytał.  Eucharystia nie była ostatnim punktem diecezjalnego dnia wspólnoty... Więcej: katowice.gosc.pl Bartłomiej Dobrzański