Parafia Rzymskokatolicka
świętego Stanisława,
biskupa i męczennika
w Żorach

Uroczystości ku czci św. Floriana - patrona miasta - odbyły się w Chorzowie, w tamtejszym sanktuarium patrona hutników i strażaków. Mszy św. przewodniczył metropolita katowicki. Wśród pocztów sztandarowych obecnych tego dnia w kościele wyróżniała się grupa uczniów z sąsiedniej Szkoły Podstawowej nr 38 im. Wojska Polskiego. Uczniowie klas siódmej i piątej: Borysław, Kuba, Emil, dwie Pauliny i Gabrysia wystąpili w strojach grupy rekonstrukcyjnej Legii Nadwiślańskiej Księstwa Warszawskiego. Zebranych powitał dziekan dekanatu Chorzów ks. Rafał Śpiewak. – Św. Florian: patron tego miasta, tej społeczności jest nam dzisiaj bardzo potrzebny, żeby gasić negatywne emocje w nas. Żebyśmy byli bardziej rozpaleni Bożą miłością niż wzajemną niechęcią – zwrócił uwagę. Na początek abp Adrian Galbas przypomniał krótko życiorys patrona i porównał go do wydarzeń z Kartaginy, gdzie grupa chrześcijan pod wodzą św. Polikarpa nie wyparła się wiary w Chrystusa. – Jego świadectwo jest dzisiaj nam bardzo potrzebne. Bo jego uroczystość nie jest po to, żeby się tylko nim pozachwycać, powspominać. Kościół to nie jest skansen, ale żywa wspólnota, która zainspirowana męczeństwem św. Floriana i św. Polikarpa chce dzisiaj nabierać siły do tego, by w tych warunkach, w których żyjemy zachować się tak samo jak oni, powiedzieć „Chrystus jest Panem”. By w tych warunkach, w których jesteśmy, wyznać mężnie wiarę w Niego – przypominał abp Adrian Galbas. – Taką wiarę, o której powiedział papież Benedykt XVI, że nie jest przelotnym uczuciem tylko decyzją. To decyzja, by swoje życie podporządkować Chrystusowi – dodał. „Odległość” między wargami a sercem Metropolita katowicki podał także elementy, które mogą stanowić „barometr” jakości decyzji o pójściu za Chrystusem. Pierwszym sygnałem jest religijność. Abp Galbas podziękował zebranym za ich obecność, mimo że pogoda zachęcała do wybrania „stu innych aktywności”. – Jesteście tutaj i ten akt religijny jest znakiem waszej wiary. Tak, religijność wiarę wyraża, a jednocześnie ją podtrzymuje. To, że te ławki są pełne wzmacnia także moją wiarę – mówił metropolita. Nawiązał też do doświadczenia pandemii, kiedy kościoły były puste. – To, że jesteś tutaj obok mnie, wzmacnia nas wzajemnie – przyznał. – Ale to nie jest wystarczające. Mamy w głowie zdanie, które Jezus powiedział, cytując proroka Izajasza, do ludzi bardzo religijnych, niezaniedbujących żadnej praktyki, przestrzegających w detalach przepisów: „Ten lud czci mnie jedynie wargami, a sercem daleko jest ode mnie”. To jest niebezpieczeństwo, przed którym stajemy wszyscy, ludzie wiary: zatrzymania się jedynie na zewnętrznej religijności. Ona nie wystarczy. Może być taka sytuacja, że jedynie wargi są pobożne, a serce jest bezbożne – diagnozował. Jak dodał metropolita katowicki – testem w takim przypadku jest to, co się z człowiekiem dzieje już po zakończeniu „sytuacji religijnej”, czy następuje rozdźwięk pomiędzy tymi dwoma rzeczywistościami. – Co dzisiaj ludzi najbardziej odpędza od Kościoła? Od wiary? No właśnie „odległość” między wargami a sercem! Szczególnie jest ona bolesna, kiedy dotyczy tych, które bardzo dużo mają na wargach tego pobożnego słowa. Czyli mnie: biskupa, księży. Ile jest takich pobożnych, głębokich słów, za którymi nic nie idzie? To gorszy – przyznał metropolita. – A co przyciąga w każdym czasie i miejscu do Kościoła? Ta spójność, którą była w życiu m.in. św. Floriana, tylu innych świętych – dodał. Mówiąc o rozdźwięku, abp A. Galbas zwrócił uwagę także na inną sytuację: kiedy po zakończeniu uczestnictwa w religijnych wydarzeniach osoba „zakłada czapkę niewidkę”. – Czasem chrześcijanie są tak zmienni w swoich postawach, że kameleon mógłby się uczyć! Właśnie kiedy przychodzi konfrontacja z codziennością ta cała modlitewna pobożność gdzieś wyparowuje – zauważył. Świadkowie wiary Najtrudniejszym momentem, który absolutnie „weryfikuje autentyczność wiary”, jest, zdaniem abp Galbasa, napotkanie krzyża, absolutnej przeciwności. – Nie chodzi o to, by chcieć takiej sytuacji. Pan Jezus też nie chciał krzyża, prosił: „Ojcze zabierz go”. Nie chodzi o masochizm, ale jak się pojawia krzyż, dramatyczna sytuacja, warto zwrócić uwagę, co się z nami dzieje. Są tacy, i o nich przypomina m.in. dzisiejsza uroczystość, którzy wtedy powiedzą: „Panie Jezu, to co przeżywam jest trudne, ale bez Ciebie będzie jeszcze trudniejsze” – mówił. Abp Galbas przypomiał w tym kontekście różne rodzaje męczeństwa: czerwone i białe, które polega „na wierności w tym, co zwykłe”. – Codzienność męcząca, jednostajna, kiedy człowiek chciałby niezwykłości. Praca, dom, praca, praca, dom, praca, praca, dom i tak w kółko. I wytrwać w tej „zwykłości”, normalności. Powiedzieć jak św. Faustyna Kowalska, która nie była taką męczennicą jak św. Florian: „Błogosławione moje szare dni, błogosławiona moja codzienność” – mówił. – Wytrwanie w tym, co zwykłe jest łaską – dodał i podkreślił, że to jest męczeństwo, które „nie potrzebuje żołnierza naprzeciwko i wycelowanego miecza”. – Wierność w codzienności to jest świadectwo wiary. Stary ksiądz jest dla mnie świadkiem wiary, męczennikiem, kiedy pomyślę, co przeszedł. Ludzie wierni swoim decyzjom, wierni swoim słowom – wymieniał metropolita. Abp Adrian Galbas zwrócił także uwagę, że św. Florian jest patronem strażaków. – Można wam zazdrościć, że w rankingu społecznego zaufania strażacy są na pierwszym miejscu od zawsze. Biskup może wam zazdrościć. Wiadomo, dlaczego: bo strażak zawsze kojarzy się z czymś dobrym, z pomocą drogiemu – zauważył. – Bardzo wam dziękuję, że jesteście gotowi do niesienia pomocy, że jesteście na zawołanie – dodał. Za przewodniczenie Mszy św. metropolicie katowickiemu podziękował proboszcz parafii św. Floriana ks. Damian Gajdzik. – Niech Chorzów będzie gorący nie od niebezpiecznych płomieni, tylko od żarliwości w miłości wzajemnej – skwitował spotkanie abp Galbas. W czasie Eucharystii oprawę muzyczną zapewniła orkiestra dęta, która od lat działa przy parafii. Tradycyjnie muzycy wystąpili później przed uczestnikami Mszy św. zebranymi na placu przed kościołem. Marta Sudnik-Paluch / katowice.gosc.pl

Drodzy Archidiecezjanie, w najbliższą sobotę w naszej katowickiej katedrze trzech diakonów Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego przyjmie święcenia prezbiteratu. Są to: Paweł Kaszuba z parafii św. Rodziny w Piekarach Śląskich, Łukasz Porwit z parafii Chrystusa Króla w Lędzinach-Hołdunowie oraz Łukasz Tomczyk z parafii św. Wojciecha w Radzionkowie. To ważny dzień nie tylko dla wspólnoty seminaryjnej, ale i dla całej naszej archidiecezji. Z tej okazji bardzo was proszę o modlitwę za naszych Diakonów, którzy odbywają właśnie swoje rekolekcje w Brennej. Proszę także o modlitwę o nowe powołania do kapłaństwa. Bóg z pewnością nimi obdarza, bo nie pozwoli, aby osłabł Jego Kościół. Trzeba tylko Boży głos usłyszeć i nań odpowiedzieć. Na pewno słyszy go teraz wielu młodych ludzi. Nie bójcie się! Odwagi! Ksiądz to nie kamikadze i nie ciapa. Może bardziej komandos, który nie boi się trudnych zadań i odważnie skacze w głąb! Czekamy na was w Katowicach! Bardzo dziękuję za każdą modlitwę oraz duchową i materialną ofiarę składaną  na rzecz śląskiego Seminarium, zaś formatorom dziękuję za ich piękną pracę. Zapraszam do katedry Chrystusa Króla na uroczystość święceń w najbliższą sobotę, 11 maja, o godzinie 10.00. Niech Pan was błogosławi, a Maryja, Wychowawczyni Powołań Kapłańskich, wiernie za wami oręduje u swego Syna. Wasz biskup

Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. w intencji Ojczyzny w Uroczystość NMP Królowej Polski. W homilii mówił m.in. o tym, co pomaga w osiągnięciu bliskości z Maryją. Przywołał nauczanie Soboru Watykańskiego II, który przestrzegał przed zewnętrznością maryjnego kultu. – Niech wierni pamiętają o tym – piszą ojcowie soborowi w Konstytucji Lumen Gentium – że prawdziwa pobożność nie polega ani na czczym i przemijającym uczuciu, ani na jakiejś próżnej łatwowierności, lecz pochodzi z wiary prawdziwej, która prowadzi nas do uznawania przodującego stanowiska Bogarodzicielki i pobudza do synowskiej miłości ku Matce naszej oraz do naśladowania Jej cnót” (KK 67). Tak więc wziąć Maryję do siebie to przede wszystkim naśladować Ją w przyjęciu słowa Bożego i wprowadzaniu go w życie – mówił. Abp Galbas zachęcał, by uznać w Maryi wzór człowieka, który odważnie mierzy się z trudami codzienności. – Wziąć Maryję do siebie, to także nabierać otuchy do codziennej duchowej walki, a taką jest zwyczajne życie człowieka. Przebiega ono w stałym napięciu pomiędzy Smokiem, a Niewiastą, między dobrem a złem. Przypomniał także, że w archidiecezji katowickiej trwają rekolekcje "Oddanie 33". – Można je rozpocząć w każdej chwili. Zachęcam do tego. Jest to piękny i sprawdzony sposób dzięki któremu Maryja stanie się nam bliższa i będziemy mogli szczerze i osobiście Jej powiedzieć: Maryjo, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam. Odwołując się do obchodzonego w tym dniu Święta Konstytucji wyjaśnił też na czym polega właściwie rozumiana relacja Kościoła i państwa. – Kościół nie chce też i nie może wyręczać władzy świeckiej, w tym, co do niej należy i nie może dać się wyręczyć władzy świeckiej w tym, co do niego należy. Nie może też rezygnować z krytykowania ewentualnych nieewangelicznych działań władzy w zamian za otrzymywane od niej przywileje. Przehandlowałby wtedy swoją misję i zdradził człowieka. Kościół nie potrzebuje ziemskich, państwowych zaszczytów, uznań i chwał. Nie chce też być traktowany przez nikogo jak wieczny złodziej, lub wieczny cwaniak. Albo jak wieczny żebrak. Kościół nie chce okradać państwa. Jeśli ktoś w Kościele działałby na szkodę państwa, musi być, jak każdy obywatel, sprawiedliwie osądzony, a jeśliby został uznany za winnego – sprawiedliwie ukarany. Wskazywał na obszary współpracy pomiędzy Kościołem i państwem. – Jeśli jednak Kościół, wspomaga instytucje państwa w wielu działaniach, które do państwa należą, np. w ochronie zabytków i dzieł sztuki, rozwoju kultury, edukacji, w opiece zdrowotnej, opiece nad starszymi i osobami z niepełnosprawnością, to dlaczego nie miałby na tę działalność legalnie otrzymać pieniędzy, które nie są przecież od władzy, tylko od obywateli, którym i Kościół i władza doczesna chcą służyć? Władza nie produkuje przecież pieniędzy, tylko je dystrybuuje. Kościół nie chce więc dla siebie jakiś specjalnych przywilejów, z których trzeba byłoby go opiłowywać, ale nie chce też niesprawiedliwości. Nie chce być ponad prawem, ale nie chce też doświadczać nieprawości. Nie chce być traktowany na specjalnych zasadach, ale nie chce też być traktowany z pominięciem zasad. Nie chce być wrogiem władzy państwowej, ale też nie chce brać z nią ślubu. Z pewnością nie chce tego także władza (…). Zachęcamy do wysłuchania całej homilii: katowice.gosc.pl

Świadectwa kleryków i diakonów, Msza św., możliwość zobaczenia niedostępnych na co dzień miejsc - tego wszystkiego mogli doświadczyć uczestnicy dnia otwartego w śląskim seminarium, który odbył się w sobotę 27 kwietnia. O idei, która przyświecała organizatorom dnia otwartego, krótko opowiedział kl. Daniel Kołodziejczyk. Na co dzień prowadzi seminaryjną grupę powołaniową "Jeremiasz”. - Najważniejszym celem tego dnia jest przedstawienie chłopakom z naszej diecezji, i nie tylko, miejsca, w którym na co dzień mieszkamy i przygotowujemy się do życia kapłańskiego. Pragniemy pokazać, że - wbrew różnym stereotypom - jesteśmy normalnymi ludźmi, z którymi można się spotkać i porozmawiać. To także dobra okazja do podzielania się świadectwami i opowiedzenia o tym, jak Bóg wezwał nas do tego miejsca - mówił. Trud rozeznania Diakon Paweł to jedna z osób, które postanowiły podzielić się świadectwem swojego życia. Opowiedział o drodze, która doprowadziła go za mury seminarium. - Lubię sport. Od dawna trenuję boks, kick boxing i MMA. Zanim znalazłem się tutaj, pracowałem jako ochroniarz. Poprzez treningi i pracę miałem styczność ze światem, w którym ludzie upadają, są uzależnieni, żyją od weekendu do weekendu. Po maturze poszedłem na studia z fizjoterapii. Już podczas studiów zacząłem pracę jako kierownik drużyny sportowej, masażysta i fizjoterapeuta. Był to bardzo intensywny czas. Miałem pieniądze, przyjaciół, wszystko dobrze się układało. Jednak czułem, że w tym życiu czegoś mi brakuje - wspominał. W pewnym momencie w życiu Pawła pojawiła się osoba, która zmieniała jego nastawienie do Pana Boga. - Był to czas, kiedy postanowiłem zmienić klub sportowy, w którym dotychczas trenowałem, pewna dziewczyna poleciła mi znajomego trenera. Kiedy dostałem od niej kontakt i wszedłem na jego profil na Facebooku, zobaczyłem, że ten trener miał na zdjęciu profilowym ustawiony obraz Jezusa Miłosiernego. Szczerze powiedziawszy, byłem trochę przerażony. Myślałem, że będzie chciał mnie wciągnąć w jakieś rekolekcje czy grupę religijną. Jednak, mimo wszystko, postanowiłem spróbować. Okazało się, że sala, w której odbywały się treningi, znajdowała się na terenie klasztoru franciszkanów w Panewnikach. Pamiętam, że pierwszy trening był naprawdę bardzo dobry i profesjonalny. Na zakończenie nasz trener poprosił o modlitwę w intencji swojego przyjaciela, który był chory na raka i tylko cud mógł go uratować. Wtedy po raz pierwszy poczułem, że Pan Bóg mną potrząsnął. Mój tata przecież też chorował na raka, kiedy byłem dzieckiem i wtedy też się za niego modliłem. Tym wydarzaniem Bóg przemówił do mnie: "Zobacz, jest coś więcej! Nie tylko pieniądze i siła rządzą światem. Zobacz, że jest coś ponad to! Są ludzie, którzy się dla Mnie poświęcili". Wtedy przypomniałem sobie świadectwo mojego taty, który dla wiary i relacji z Bogiem poświęcił wszystko. Widziałem tego trenera, który był silnym, postawnym mężczyzną, był kimś, kogo uważałem za wzór, a mimo to on wskazywał na Kogoś większego od siebie. Było to dla mnie bardzo mocne doświadczenie Bożego działania - opowiadał. Bartłomiej Dobrzański Więcej na: katowice.gosc.pl Zobacz także: Rekrutacja

Do kaplicy Archidiecezjalnego Domu Hospicyjnego św. Jana Pawła II w Katowicach wprowadzono relikwie polskiego papieża. Uroczystość odbyła się w piątek 26 kwietnia. We Mszy św., sprawowanej przez abp. Adriana Galbasa, uczestniczyli pracownicy, wolontariusze i pacjenci hospicjum. Metropolita katowicki podkreślił w homilii, że nadzieja, której świadkiem był papież Jan Paweł II, jest szczególnie potrzebna w miejscu, którego jest patronem. – Instalujemy relikwie św. Jana Pawła II, aby ten świadek nadziei był obecny w tym miejscu nie tylko duchowo, ale też by była obecna jego materialna cząstka. To tak jakby fizyczny kawałek Jana Pawła II był tutaj z nami, w miejscu, w którym tak bardzo potrzebna jest nadzieja; w miejscu, w którym tak łatwo dać się opanować strachowi; w miejscu, w którym paraliż strachu może przerodzić się w poczucie bezsensu lub rozpaczy. W tym miejscu jest ktoś, kto może nam wszystkim podpowiedzieć, że to ma sens, nawet jeśli po ludzku nie ma sensu i jest niesprawiedliwe. Kiedy Jan Paweł II będzie tutaj, to łatwiej będzie się nam modlić i on będzie się modlił za nas, żebyśmy się nie bali; żeby pacjenci tego miejsca, i ci, którzy tym miejscem się opiekują, nie bali się; żeby nie stracili nadziei; żeby byli przekonani, że Jezus Chrystus jest drogą, prawdą i życiem. Wierzymy, że Jana Paweł II z Domu Ojca będzie błogosławił naszemu hospicjum i będzie mówił: przyjdzie chwila, kiedy twoje mieszkanie będzie przygotowane w niebie, tak jak kiedyś zostało przygotowane moje mieszkanie. Chrystus po Ciebie przyjdzie, nie bój się. Archidiecezjalny Dom Hospicyjny św. Jana Pawła II znajduje się na obrzeżach Parku Kościuszki w Katowicach. Został erygowany w 1998 r.

Dużo miłości, pomoc potrzebującym i latająca wata cukrowa. Za nami DZIEŃ DOBRA 2024 w KATOWICACH. Zachęcamy do zapoznania się z podsumowaniem wydarzenia.