Parafia Rzymskokatolicka
świętego Stanisława,
biskupa i męczennika
w Żorach

Przez trzy dni, od 10 do 12 czerwca, mianowani w tym roku administratorzy spotykali się w Kurii Metropolitalnej w Katowicach. Cykl wykładów dotyczących zarządzania parafią został zorganizowany przy współpracy z poszczególnymi wydziałami kurii oraz z instytucjami archidiecezji katowickiej. Całość koordynował ks. Grzegorz Strzelczyk, odpowiedzialny za formację stałą księży. Poszczególne zajęcia dotyczyły: praktycznych rozwiązań w zarządzaniu duszpasterstwem (ks. Jarosław Ogrodniczak i ks. Kazimierz Musioł), posługi charytatywnej w parafii (p. Joanna Chawa), zaangażowania świeckich i współpracy z Archidiecezjalnym Centrum Formacji Pastoralnej (p. Magdalena Jóźwik), spraw kancelaryjnych i współpracy z kurią (ks. Tomasz Wojtal), zarządzania nieruchomościami parafii (p. Krzysztof Kotarski), organizacji lekcji religii w szkole i katechezy parafialnej (ks. Roman Buchta), a także współpracy z Sądem Metropolitalnym (ks. Andrzej Kumor). W spotkaniu uczestniczyło 10 nowych administratorów.

25 lat temu Jan Paweł II wyniósł na ołtarze ks. Józefa Czempiela i ks. Emila Szramka. Znaleźli się wśród 108 męczenników z okresu II wojny światowej. Duchowni zostali zamęczeni w 1942 r. w KL Dachau. "Byli przedstawicielami pokolenia górnośląskich kapłanów, które odegrało ogromną rolę w życiu duchowym i narodowym Górnego Śląska” – pisze Andrzej Grajewski, historyk i redaktor Gościa Niedzielnego. “Obaj byli Górnoślązakami, świadomymi swego pochodzenia, choć ukształtowanymi także przez niemiecką kulturę. W okresie powstań i plebiscytu zaangażowali się po stronie polskiej. Ich drogi życiowe były podobne. Bł. ks. Czempiel urodził się w 1883 r. jako syn górnika pod Piekarami, bł. ks. Szramek pochodził z terenów rolniczych pod Raciborzem, urodził się w 1887 r. w rodzinie chałupnika. Formację otrzymali na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego i zostali wyświęceni na kapłanów przez biskupa wrocławskiego kard. Georga Koppa, Czempiel w 1908 r., natomiast Szramek trzy lata później” - kontynuuje. Zaznacza także, że postawa kapłanów w sytuacji największej próby ma wymiar ponadczasowy. "Gdyby nie wojna, obaj umarliby zapewne w swoich parafiach, otoczeni szacunkiem współczesnych, i cieszyliby się dobrą pamięcią potomnych. Gdyby na kilka lat przed wojną zobaczyli swój wizerunek w obozowych łachmanach, poniżonych, pozbawionych wszelkich praw, sprowadzonych do numerów, zapewne uznaliby, że takie koszmary nie mają się prawa wydarzyć. Jednak, gdy znaleźli się w takiej rzeczywistości, zachowali się jak prawdziwi uczniowie Chrystusa – wierni do końca". Dlaczego spośród licznego grona śląskich kapłanów, męczenników II wojny światowej, wybrano właście te postaci? Ks. prof. Jerzy Myszor, który prowadził proces beatyfikacyjny obu męczenników, zaznacza, że na decyzję miało wpływ pewne symboliczne wydarzenie: – Jako przewodniczący zespołu, powołanego przez abp. Damiana Zimonia do prowadzenia studiów historycznych i teologicznych w tym zakresie, zaprosiłem na spotkanie ks. Konrada Szwedę, byłego więźnia obozów koncentracyjnych Auschwitz i Dachau. Chciałem od niego usłyszeć, kto, jego zdaniem, mógłby zasługiwać na miano męczennika za wiarę w czasie II wojny światowej z szeregów katowickiego duchowieństwa. Bez jakiegokolwiek zawahania powiedział, że Czempiel i Szramek, właśnie w takiej kolejności. Analizowałem tę wypowiedź, już nie tyle jako historyk, ale bardziej jako teolog, i doszedłem do wniosku, że zawierała nie tylko historyczną ocenę ich życia, ale miała już znamiona kultu. W tym przekonaniu utwierdziły nas także wypowiedzi innych świadków życia i śmierci obu tych kapłanów, m.in. byłych więźniów z KL Dachau, ks. bp. Ignacego Jeża oraz ks. Antoniego Brzóski. Braliśmy pod uwagę także zachowane dokumenty obozowe. Ważnym świadectwem, wiele świadczącym o obu błogosławionych, były listy, które co dwa tygodnie pisali z obozu do rodziny. Do nich pisano częściej, ale oni prawo do korespondencji mieli tylko co dwa tygodnie i tylko do jednej, wskazanej osoby. Nawet jeśli listy przechodziły przez cenzurę obozową, są ważnym źródłem informacji o nich samych, o ich zaufaniu w Opatrzność Bożą i jej wyroki, umiłowaniu Kościoła, przywiązaniu do bliskiej rodziny i rodziny parafialnej, tylko trzeba umieć czytać także między wierszami – przekonuje ks. prof. Myszor. Więcej o śląskich męczennikach w artykule Gościa Niedzielnego (GN 24/2024). katowice.gosc.pl

Dzieci, które w maju i czerwcu po raz pierwszy przystąpiły do komunii św. razem ze swoimi rodzinami przybyły do katedry Chrystusa Króla. Wzięły udział w diecezjalnej pielgrzymce dzieci wczesno i pierwszokomunijnych.  Jednym z celów tego wydarzenia jest przekazanie doświadczenia wspólnoty naszego lokalnego katowickiego Kościoła – podkreślił ks. Roman Buchta, dyrektor Wydziału Katechetycznego Kurii Metropolitalnej w Katowicach. – To bardzo wyraźny znak, że właśnie tutaj, w centrum naszej archidiecezji, wspólnie z biskupem dzieci i rodzice spotykają się, aby razem się modlić i świętować.  Hasłem tegorocznej pielgrzymki były słowa Jezusa wypowiedziane na krzyżu: Pragnę (J 19,28). Nawiązuje ono do ogłoszonego w styczniu przez Papieża Franciszka Roku Modlitwy. – Program staraliśmy się ułożyć w taki sposób, aby każdy uczestnik mógł uświadomić sobie, jak ważną rolę w życiu katolika odgrywa modlitwa. Pragniemy, aby dzieci, które odwiedziły naszą katedrę mogły odkryć wartość codziennej relacji z Panem Bogiem – zaznaczył ks. Buchta. Pierwszym punktem programu był „Modlitewny Szlak”. Pod tą nazwą kryła się gra drużynowa, dzięki której dzieci mogły poznać najważniejsze zagadnienia związane z modlitwą. Każdy uczestnik otrzymał karteczkę, a następnie razem ze swoją grupą wyruszał na teren katedralnego parkingu, gdzie rozłożone były specjalne namioty. W każdym z nich na graczy czekało jedno zadanie. Po jego wykonaniu uczestnicy zabawy otrzymywali wpisy do swoich „paszportów”. Gdy udało im się zabrać wszystkie, wrzucali swoje karteczki do koszyczka. Każdy wypełniony paszport stawał się kuponem, który brał udział w losowaniu atrakcyjnych nagród. Po zabawie, dzieci wraz ze swoimi rodzicami udały się do katedry, aby wziąć udział w nabożeństwie mistagogicznym. Jego celem było przedstawienie w prosty i przystępny sposób znaczenia najważniejszych gestów, znaków i symboli liturgicznych. Bez trudu można było zauważyć, że forma tego nabożeństwa okazała się bardzo atrakcyjna dla uczestników. Dzieci chętnie angażowały się w śpiew i prześcigały się w odpowiedziach na pytania zadawane przez księdza.... Więcej: katowice.gosc.pl Bartłomiej Dobrzański

Ośmiu księży archidiecezji katowickiej wyświęconych w 2023 roku podsumowało pierwszy rok posługi w parafiach. W poniedziałek 3 czerwca, razem z abp. Adrianem Galbasem i ks. Tomaszem Wojtalem, kanclerzem Kurii i odpowiedzialnym za formację neoprezbiterów, przemierzali tatrzańskie szlaki. Dzień rozpoczęli od Mszy św. w sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Zakopanem-Krzeptówkach, a następnie udali się w góry. Całodniowy marsz w Dolinie Pięciu Stawów był okazją do wspólnej modlitwy oraz dzielenia się trudami i radościami całorocznej posługi. - Górska wyprawa jest podsumowaniem całorocznej formacji. Nasze spotkania odbywały się w wybrane poniedziałki, które dla wszystkich były dniem wolnym od zajęć parafialnych i szkolnych. Spotykaliśmy się w seminarium, parafiach lub właśnie na szlaku. Zawsze był czas na modlitwę i dzielenie się pierwszymi kapłańskimi doświadczeniami - mówi ks. Tomasz Wojtal.

Z przykrością zawiadamiamy, że dzisiaj (tj. 8 czerwca), w wieku 59 lat, w 35. roku kapłaństwa, zmarł śp. ks. Grzegorz Glenc (rocznik święceń 1990), proboszcz parafii św. Barbary w Katowicach - Giszowcu.

W czwartek 6 czerwca metropolita katowicki przewodniczył nabożeństwu w kaplicy Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach. Przed rozdaniem dekretów księżom zmieniającym miejsce posługi przypomniał słowa św. Jana Marii Vianney’a, w których proboszcz z Ars określił kapłaństwo „miłością serca Jezusowego”. Wskazał, że można je zinterpretować na dwa sposoby. – Najpierw jest to miłość, której doświadczamy „od serca Jezusa”, serca, o którym mówimy w litanii, że jest ogniskiem Bożej miłości. Podobnie jak ognisko jest miejscem, w którym rozpalony jest ogień, tak serce Jezusa jest tą przestrzenią w której płonie ogień Jego miłości. Kapłaństwo jest możliwe do zrealizowania i przeżycia tylko wtedy, kiedy się odkryje, że ono jest szczególnym wyrazem miłości. (…) Jest także drugi wymiar: miłość kapłaństwa to miłość serca Jezusa, czyli miłość „do Jego serca”, do osoby Chrystusa. Wiemy, że serce jest synonimem samego Chrystusa i całego Chrystusa. Właśnie w takiej kolejności: odkrywam, że jestem przez Chrystusa kochany w sposób bardzo indywidualny i szczególny, niepowtarzalny i jedyny i moją wdzięczną odpowiedzią jest moja miłość do Chrystusa, tak jak jest to możliwe. Abp Galbas przywołał także słowa z Drugiego Listu św. Pawła Apostoła do Tymoteusza odczytywane podczas liturgii Mszy św. – Tymoteusz jest dla Pawła ważny. Ciągle mówi o nim, że jest najmilszy, umiłowany. Paweł o nim pamięta, także wtedy, gdy sam przebywa w więzieniu, ma bardzo osobistą i bardzo szczególną relację z Tymoteuszem, chce o nią dbać, na niej mu zależy. To dobrze, kiedy mamy taką sytuację w naszym życiu, że wiemy, że dla kogoś jesteśmy najmilsi, ukochani, że ktoś o nas pamięta, że komuś na nas zależy. To pomaga zwłaszcza w sytuacjach trudnych – mówił. Zwrócił uwagę na dyskomfort towarzyszący zmianie miejsca posługi. – Przyznam szczerze, że nigdy nie lubiłem tego dnia, ani jako podwładny, ani potem jako przełożony, ani teraz, ponieważ on generuje wiele emocji, także emocji trudnych: smutku, złości, poczucia krzywdy, bycia sprowadzonym do jakiegoś przesuwalnego przedmiotu. To nie jest łatwe, ani dla tego kto dekret musi otrzymać, ani dla tego, który musi go wręczyć. Chcę powiedzieć, że te emocje rozumiem. (…) Chcę także powiedzieć, że te decyzje są, na ile to możliwe po ludzku, dobrze rozeznane – stwierdził. Dodał także, że dekrety, które księża otrzymują „nie są wolą Bożą”. – To byłoby zbyt uzurpatorskie i przemocowe. Wówczas decyzja przełożonego byłaby równoznaczna z wolą Bożą. Mogłoby to oznaczać, że decyzje te są w każdej sytuacji dobre, nieomylne, a one takie nie są. To są decyzje ludzkie, rozeznane tak, jak było to możliwe – zaznaczył. Podkreślił jednak, że decyzję przełożonego można przyjąć jako wolę Bożą. – Potrzebna jest także łaska, by w taki sposób przyjąć decyzję Kościoła. Ważne jest to, że chcę w tym miejscu, do którego idę, z tymi ludźmi i w tej sytuacji, uświęcić się. I tak, jako narzędzie, jako pomoc, przyjmuję decyzję Kościoła. Porównał także moment przyjęcia dekretu do gestu obecnego w liturgii święceń, w którym wyświęcany prezbiter wkłada swoje dłonie w dłonie biskupa. – Jedyna możliwość przyjęcia tego gestu, która daje szansę na zdrową relację między jednym i drugim, jest związana z „powierzeniem się”: powierzam swoją wolę Kościołowi; Kościołowi omylnemu w imieniu którego staje biskup. Czyli jest to ten moment, którym Pan Jezus powołuje Piotra: „przyjdzie czas, kiedy inny cię opasze i poprowadzi dokąd nie chcesz”. I dlatego bardzo was zachęcam, by potraktować to nie jako akt administracyjny, ale jako moment zaufania, powierzenia się – zakończył. Zmiany personalne w archidiecezji katowickiej: Proboszczowie i administratorzy Wikariusze i księża obejmujący inne funkcje