Postanowienia ogólne
1. Niniejszy dokument ustala zasady działania Domowego Kościoła [1] – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie – określanego dalej skrótem DK.
3. Założycielem DK jest Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921–1987). W rozwoju DK ściśle współpracowała z Założycielem siostra Jadwiga Skudro RSCJ. Duchową kolebką DK jest Krościenko n/D, gdzie w 1973 r. odbyły się pierwsze oazy rodzin.
4. Znakiem DK są dwa greckie słowa: „FOS” (światło) i „ZOE” (życie), wpisane w kształt krzyża, wyrastającego spomiędzy dwóch złączonych obrączek, umieszczonych wraz z krzyżem w stylizowanej figurze domu. DK używa również znaku END – ikony Świętej Rodziny.
5. Świętem patronalnym DK jest Niedziela Świętej Rodziny.
6. Pismem formacyjnym DK jest „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”, wydawany od 1975 roku, którego pierwszym redaktorem był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki.
7. Pary odpowiedzialne DK, będące diakonią Domowego Kościoła, na wszystkich stopniach struktury organizacyjnej wchodzą w skład diakonii Ruchu Światło- Życie.
8. DK jest otwarty na współpracę z innymi ruchami posoborowej odnowy w Kościele.
ROZDZIAŁ II
Cele, zadania, program i metody działania Domowego Kościoła
9. Program formacyjny DK kształtowany jest na podstawie materiałów formacyjnych Ruchu Światło-Życie i Equipes Notre-Dame, dokumentów Soboru Watykańskiego II oraz aktualnego nauczania Kościoła.
10. DK zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim.
11. DK dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do:
– życia Słowem Bożym, aby stawało się ono słowem życia,
– życia modlitwą, jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem,
– życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego,
– dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i wobec innych ludzi,
– postawy służby we wspólnocie Kościoła, według otrzymanych darów.
12. Realizacja charyzmatu RŚ-Ż odbywa się w DK w szczególności poprzez:
– kształtowanie swoich członków w duchu formuły jedności „Światło-Życie”,
– doprowadzenie ich do przyjęcia Chrystusa jako osobistego Pana i Zbawiciela (idea Nowego Człowieka),
– dążenie do pełnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu Kościoła lokalnego (idea Nowej Wspólnoty),
– budowanie i propagowanie kultury opartej na zasadach chrześcijańskich (idea Nowej Kultury),
– podejmowanie służby na rzecz moralnej odnowy Narodu, zwłaszcza przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka i troskę o obronę życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci.