Symbolika kielicha i pateny związana jest z ich stosowaniem w liturgii. Według dawnego pontyfikału patena i kielich symbolizują nowy grób Pański, ponieważ służą do składania w nich Ciała i Krwi Chrystusa Eucharystycznego. Ponadto naczynia te przypominają Wieczernik, gdzie „Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał go i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest moje ciało. następnie wziął kielich, dzięki czynił, i dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; bo to jest moja krew, przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26,26-28; Mk 14,22-25; Łk 22,15-20; I Kor 11,23-25).
Z kielichem łączą się ampułki używane jako naczynia na wino i wodę od czasów starożytnych. Są to małe naczynia, zwykle szklane. Do kompletu należy taca, również szklana lub metalowa. Stawia się na niej ampułki. Taca ta służy również do obmywania rąk. Czasem do tego celu używa się specjalnej miedniczki. Gdy liturgii przewodniczy biskup, wtedy używa się dzbanka i miednicy.
Z pateną i kielichem łączą się jeszcze: korporał, puryfikaterz i palka.
→ Na ołtarzu nakrytym obrusem rozkłada się korporał lniany, o wymiarach 50 x 50 cm. Na nim dopiero stawia się kielich i kładzie patenę. Według nie których komentatorów korporał symbolizuje całun, w którym Ciało Pańskie spoczywało w grobie.
→ Puryflkaterz jest ręczniczkiem, którym wyciera się kielich po wypłukaniu go wodą. Zwykle ma wymiary 50 X 28 cm.
→ Palka to podwójny czworobok lniany o wymiarach 17 x 17 cm. Usztywnia się ją przez włożenie kartonu pomiędzy podwójne płótno. Służy ona do nakrywania kielicha.
Puszka należy do naczyń liturgicznych związanych Eucharystią. Z łacińska nazywa się także cyborium. Służy ona do przechowywania komunikantów konsekrowanych. W historii puszka miała różne rozmiary i różne kształty. W okresie baroku przybrała kształt zamykanego pucharu. W tej formie używana jest do dnia dzisiejszego.
Na puszkę nakłada się sukienkę, jako znak czci dla Najświętszego Sakramentu. Sukienka ta obowiązuje od 1614 roku, przepisane przez Rytuał Rzymski. Często sukienka jest misternie haftowana.
Monstrancja jest naczyniem liturgicznym. służącym do wystawiania Najświętszego Sakramentu w celu adorowania Go i noszenia w procesji.
Monstrancja pojawiła się w XIV w. w związku z rozwojem kultu eucharystycznego. W początkach miała ona kształt wieży lub fasady kościelnej, z dodanymi figurkami. Była mała i najczęściej wykonana z drewna. W okresie baroku monstrancja przyjęła większe rozmiary. Kształtem zaś upodobniła się do słońca z rozchodzącymi się z glorii promieniami. Ze względu na szczególny kult Chrystusa eucharystycznego przybierano ją szlachetnymi kamieniami i misternie wykonanymi rzeźbami miniaturowymi.
Najświętszą Hostię przeznaczoną do monstrancji przechowuje się w małej puszce zwanej kustodią. Uchwyt, który podtrzymuje Hostię nazywa się luną lub melchizedekiem.