 |
Bóg, jako absolutna Pełnia, wyraża siebie w stwórczej płodności przekraczającej wszelkie granice. Stworzenie człowieka na obraz Boży ma też swój wyraz w zdolności ich obojga, mężczyzny i niewiasty, do przekazywania życia. Przekazując swemu potomstwu życie, współdziałają w wyjątkowy sposób z dziełem Stwórcy. Ale i to wzniosłe powołanie obciążone zostało skutkami grzechu „pierworodnego”:
Do niewiasty Bóg rzekł: Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci (Rdz 3,16)
To nie Bóg nadał jej imię Chawwa (spolszczenie: Ewa), lecz mężczyzna. Fakt nadania imienia u Semitów oznaczał rozciągnięcie nad kimś władzy. W ten sposób mężczyzna naruszył ustaloną przez Boga równość między nim a kobietą. Samo jej imię jest bliskie hebrajskiemu słowu „życie” (chaj), bo stała się „matką wszystkich żyjących” (Rdz 3,20):
Mężczyzna zbliżył się do swej żony, Ewy. Ona poczęła, urodziła Kaina i rzekła: „Otrzymałam mężczyznę od Pana” (Rdz 4,1)
Kain w jęz. hebrajskim znaczy „kowal”, ale też kojarzy się z czasownikiem „qanah” (zyskałam). Z kolei imię drugiego ich syna, tj. Hebel (spolszczenie: Abel) znaczy „tchnienie przemijające”. Imię trzeciego syna, Set (w hebr. Szet), potwierdziła Ewa , oznajmiając: „Bóg dał” (szat = dać, udzielić).
Po urodzeniu się Seta żył Adam 800 lat i miał synów i córki. Ogólna liczba lat, które przeżył, wynosiła 930 (Rdz 5,4)
Długie lata życia przypisywane praprzodkom rodzaju ludzkiego są symboliczne, a nie konkretne. Wschodnim sposobem wyrażają, że owi praojcowie żyli w swego rodzaju złotym wieku .