Uwielbiony Bóg w roztańczonej duszy…
W jaki sposób taniec łączy się z modlitwą? Wbrew temu, co możemy zaobserwować, wiązał się z nią od samych swoich początków. Od zawsze poprzez ruchy ciała, specyficzne układy gestów wyrażano swoje uwielbienie dla tego, co boskie, nieodgadnione. I chociaż wydaje się, iż obecnie modlitwa tańcem przegrywa na rzecz innych form, to jednak nie utraciła swojej istoty. Poznałem, że można wielbić naszego Boga nie tylko przez śpiew czy modlitwy „mówione”, przyznaje ktoś, kto podpisał się jako Crazy. W modlitwie tańcem wprowadzamy w ruch bowiem nie tylko nasze ciało, ale i duszę. Otwieramy się na Boże łaski i pozwalamy, by to On przez nas przemawiał, namacalnie odczuwamy, że w całości jesteśmy Jego własnością, co potwierdza Kasia: Bóg poprzez kolejne gesty dał mi pojąć, że Jego świętą Obecność noszę w sobie.
Bo tańczą nie tylko gwiazdy
Nie potrzeba żadnych specjalnych umiejętności, by móc Boga uwielbiać tańcem i w ten sposób okazywać Mu wdzięczność. Charakterystyczne dla modlitwy jest to, że w niej nie musimy nikogo udawać, przed nikim niczego demonstrować. Pokazujemy siebie Bogu takimi, jakimi naprawdę jesteśmy, bo taniec to stawanie w prostocie serca, jak zauważa Iza. Bez znaczenia stają się niedoskonałości naszego ciała, kompleksy, którym tak naprawdę jedynie my przypisujemy ogromną moc. Oddając to wszystko Bogu, możemy głębiej zastanowić się nad swoim ciałem, jak zauważa Crazy, a wtedy w pełni dostrzec jego piękno. Wcześniej, choć uczyłam w mojej Wspólnocie prostych tańców, skupiałam się głównie na swojej osobie, na tym, jak widzą mnie inni ludzie, co myślą o mnie, mówi Asia, a podobnie jak jej i wielu z nas brakuje dystansu do własnej osoby. Modlitwa pozwala się z tego wyzwolić: (…) teraz wiem, że gdy oddam Panu całą siebie, to On pozwoli mi zapomnieć o sobie i pozwoli mi prawdziwie się modlić w Duchu Świętym, dodaje.
Pojawia się tutaj niebezpieczeństwo, że modlitwa tańcem zostanie zrozumiana jako rodzaj terapii w starciu z dręczącymi nas kompleksami. Zawiera się w tym jednak głębsza myśl, bowiem modlitwa istotnie ma moc uzdrawiana duszy i ciała, naprawiania tego, co w naszym życiu nie funkcjonuje jak należy. W modlitwie nie tylko obnażamy swoje niedoskonałości, ale i oddajemy je Bożej działalności, czego w swoim życiu doświadczyła Ewa: (…) Warsztaty pokazały mi, jak ubogie jest moje zaplecze, jak mało moje ciało ćwiczone jest w formie cielesnej i duchowej. W ten sposób z tego, co w nas słabe, czynimy dar i, jak dzieli się z nami Gizmo, poprzez śpiewanie i tańczenie, nawet niedoskonałe, możemy poczuć, jakbyśmy tańczyli przed samym Bogiem, i przez poszczególne gesty chwalić Go.
Wspólnota tańca
Taniec ma tę wspaniałą właściwość, że oprócz wyzwalania w nas emocji, stwarzania możliwości do ich uzewnętrznienia, dawania poczucia wolności w relacji z Bogiem, sprzyja również integracji we wspólnocie. Modlitwa tańcem w większych grupach daje poczucie jedności, pozwala otworzyć się na jej członków i uświadomić sobie wspólny cel. O takim działaniu tańca wspólnotowego mógł przekonać się Andrzej, który nigdy tańczyć nie potrafił, a dopiero udział w rekolekcjach pozwolił mu w pełni się otworzyć: (…) zacząłem odkrywać radość, jaką przynosi taniec, mówi.
Każdy z nas może uwielbiać Boga w tańcu. Nie potrzeba do tego niczego specjalnego poza szczerym pragnieniem modlitwy, która może być praktykowana na różne sposoby. Dlaczego więc nie taniec? Tańczyć możemy indywidualnie czy we własnych wspólnotach, ale warto skorzystać z organizowanych wyjazdów rekolekcyjnych i warsztatów tańca, w których uczestniczyły wypowiadające się osoby. Więcej informacji na temat tej formy modlitwy, warsztatów i rekolekcji można znaleźć na stronie
http://www.osrodek-brynow.pl lub http://emmanuel.pl/wspolnota/taniec/. Serdecznie zapraszamy.