A Jego obecność dostrzec możemy już u początku stworzenia świata: Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami (Rdz 1,1-2). To jednak nie jedyne „zadanie” Trzeciej Osoby Boskiej. Pismo Święte bardzo akcentuje obecność Ducha Świętego zarówno w życiu poszczególnych osób, jak i wspólnot.
Stary Testament
Jego działanie w Starym Testamencie przejawiało się w darach niezwykłych. Począwszy od jasnowidzenia prorockiego (1 Krl 22,28), poprzez zachwyty (Ezch 3,12), aż do tajemnych wzlotów (1 Krl 18,12). Prorocy Izajasz i Ezechiel Duchowi Świętemu przypisują dary obiecane Mesjaszowi, czyli przemianę ludzkich serc. Joel natomiast zapowiadał pełne wylanie Ducha Bożego na wszystkich ludzi: I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. Nawet na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach (Jl 3,1-2).
Nowy Testament
Modlitwy charyzmatami możemy dopatrzeć się w Dziejach Apostolskich, kiedy to uczniowie Jezusa przebywali w Wieczerniku wraz z Maryją na modlitwie. Oni to jako pierwsi otrzymali dary Ducha Świętego zgodnie z obietnicą Jezusa. W dniu Pięćdziesiątnicy zostali oni napełnieni mocą z wysoka: Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1-4).
Teologia św. Pawła
Samo pojęcie „dary Ducha Świętego” pojawia się wielokrotnie w Nowym Testamencie, bo aż 17 razy. Jednak najwięcej – 16 razy – w tekstach św. Pawła (por. 1 Kor 12-14; Rz 12,6-18). Można więc przyjąć, że to właśnie on jest twórcą teologii darów. Św. Paweł twierdzi bowiem, że przy sakramencie chrztu świętego każdy bez wyjątków otrzymał jakiś wyjątkowy i szczególny dar Ducha Świętego, którym ma służyć wspólnocie: mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary (Rz 12,6a). Odnosił się także do cytowanego wyżej wydarzenia z Wieczernika, a szczególnie darom języków i prorokowania poświęca wiele uwagi. Apostołowie bowiem zaczęli mówić w językach, których wcześniej nie znali, tak by mogli głosić Ewangelię. Jednak wraz z rozwojem gmin chrześcijańskich dar języków przybrał inną formę – glosolalii: Ten bowiem, kto mówi językiem, nie ludziom mówi, lecz Bogu. Nikt go nie słyszy, a on pod wpływem Ducha mówi rzeczy tajemne (1 Kor 12, 2). Zdając sobie sprawę z powagi i odpowiedzialności, św. Paweł wskazuje również, aby badać otrzymane dary. A prawdziwe dary – których Duch udziela na modlitwie – poznaje się po wyznaniu wiary, że Jezus jest Panem: Otóż zapewniam was, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: «Niech Jezus będzie przeklęty!». Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus» (1 Kor 12,3).
Dary Ducha Świętego udzielane są, w zależności od potrzeb, różnym osobom dla budowania wspólnoty Kościoła. Modlitwa charyzmatyczna dziś obecna jest we wspólnotach, o czym możemy przeczytać w następnym artykule.
Jeśli uczestniczymy w modlitwie charyzmatycznej, warto otworzyć się na działanie Bożego Ducha. Można doświadczyć wówczas bliskości Boga, Jego dotyku…