Słowo ruch może się nam kojarzyć z wieloma sprawami: może pamiętamy z fizyki pojęcia ruchu prostoliniowego czy jednostajnego, może ten wyraz kojarzy się nam z klubem piłkarskim Ruchem Chorzów albo po prostu ruchem wykonywanym w różnych dyscyplinach sportowych, a może ktoś na pierwszą myśl o ruchu przywołuje sobie wspólnotę Ruchu Światło-Życie. I temu jednemu z ruchów odnowy Kościoła przyjrzymy się nieco bliżej.
Czym jest Ruch Światło – Życie
Krótko pisząc, to wspólnota ludzi różnego wieku: dzieci, młodzieży, dorosłych, którzy poprzez odpowiednią formację stają się dojrzałymi chrześcijanami. Znakiem Ruchu Światło-Życie jest symbol i greckie słowa ΦΩΣ ΖΩΗ „światło” i „życie”, krzyżujące się na literze „omega”, która jest symbolem Ducha Świętego i ułożone w kształt krzyża. Popularna nazwa tego symbolu to foska. Uczestnicy Ruchu należą do małych grup, które w parafii tworzą wspólnotę. Wspólnoty ruchu utrzymują ze sobą kontakt, spotykając się na Dniach Wspólnoty. Istotą ruchu jest uczenie życia po chrześcijańsku poprzez różne spotkania, zdarzenia, przeżycia i działania duchowe. Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to przede wszystkim metoda „światło-życie” polegająca na wcielaniu słowa Bożego w codzienność oraz otwarcie się na nauczanie Kościoła, rekolekcje, życie sakramentalne, modlitwę liturgiczną, ascezę życia.
Ważne też są rekolekcje oazowe, które trwają 15 dni, czyli tyle, ile mają trzy części różańca: radosna, bolesna i chwalebna (gdy powstawały oazy, nie było jeszcze w różańcu tajemnic światła). W czasie rekolekcji jest wiele modlitwy: codzienna Eucharystia, jutrznia, modlitwa wieczorna, a wszystko po to, by pogłębić relację z Jezusem. Są spotkania w małych grupach, ale i czas na osobiste spotkanie z Chrystusem. Jest też czas na wspólną zabawę i integrację, poprzez które człowiek uczy się nie zawsze łatwej relacji międzyludzkiej. Realizacja formacji oazowej odbywa się w małych grupach, w skład których wchodzą osoby przechodzące ten sam etap formacji. Każda taka grupa ma swojego animatora, który czuwa nad przebiegiem procesu formacyjnego jej członków. Mała grupa spotyka się na cotygodniowych spotkaniach formacyjnych, na których uczestnicy wymieniają się swoimi codziennymi problemami i sukcesami życia z Bogiem.
O historii i założycielu
Początki historii ruchu sięgają pierwszej „oazy”, czyli wyjazdu rekolekcyjnego o charakterze przeżyciowym, która odbyła się w 1954 r. z udziałem ministrantów. Przed rokiem 1976 ruch był znany pod nazwą „ruch oazowy”, „ruch żywego Kościoła”, „ruch Niepokalanej”. Od 1976 ruch przyjmuje nazwę Ruchu Światło-Życie. W 1977 roku rozpoczęła się stała formacja deuterokatechumenalna oparta na dokumencie: Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych.
Założycielem ruchu jest ks. Franciszek Blachnicki, który urodził się w pobliskim Rybniku. Brał czynny udział w kampanii wrześniowej, po śledztwie i pobycie w areszcie został osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. Śledztwo zakończyło się procesem, na którym został skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Na oddziale skazańców dokonuje się jego nagłe, cudowne nawrócenie połączone z decyzją oddania swojego życia Bogu. Blachnicki został ułaskawiony, a kara śmierci została zamieniona na 10 lat więzienia, jednak 17 kwietnia 1945 został wraz z całym obozem wyzwolony przez armię amerykańską. Rozpoczyna studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie i po kilku latach przyjmuje święcenia kapłańskie. Jako kapłan prowadzi często rekolekcje i powoli wypracowuje program tychże rekolekcji. Zapoczątkował społeczną akcję przeciwalkoholową „Krucjata Trzeźwości”, w którą włączyło się mnóstwo dorosłych osób. 27 lutego 1987 r. umiera nagle w Carlsbergu, a jego doczesne szczątki znajdują się obecnie w Krościenku nad Dunajcem. 9 grudnia 1995 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.
Deuterokatechumenat
Katechumenat od początku chrześcijaństwa jest okresem przygotowania ludzi dorosłych do chrztu, w Ruchu Światło-Życie jest formacją ludzi ochrzczonych (stąd przyrostek „deutero-”). Ma on prowadzić do odkrycia piękna życia sakramentami i dorastania do bycia dojrzałym chrześcijaninem. Taka formacja trwa 2-3 lata. Pierwszy rok skupia się na spotkaniu z Jezusem w słowie Bożym i wierze, która jest konsekwencją tego słowa, drugi koncentruje się na spotkaniu z Chrystusem w liturgii i sakramentach, a centralnym wydarzeniem tego roku jest przeżycie w formie oazy rekolekcyjnej Triduum Paschalnego. Ostatni rok formacji stawia w centrum spotkanie Jezusa we wspólnocie Kościoła. Ma doprowadzić uczestnika formacji do odnalezienia swojego miejsca w Kościele i podjęcie w nim służby zgodnie ze swoim powołaniem.
Ruch dla każdego
Formację można zacząć w każdym wieku, a dla każdego przewidziana jest inna ścieżka duchowego wzrostu. Wszystkie jednak prowadzą do tego samego celu: Nieba! Oaza dzieci Bożych gromadzi dzieci w wieku szkolnym. Elementem ich spotkań obok wspólnej zabawy jest modlitwa. W wakacje dzieci wyjeżdżają na piętnastodniowe rekolekcje, gdzie uczą się samodzielności, odpowiedzialności za siebie i innych. Oaza młodzieży skupia młodych ludzi pragnących umocnić swoją więź z Jezusem. Poznają tu innych, dla których Bóg, wiara i Kościół są ważne. Młodzież odkrywa tu swoje talenty, wspólnie czyta i analizuje Pismo Święte, modli się i integruje na różne sposoby. W wakacje również wyjeżdża na rekolekcje. Oaza dorosłych skupia ludzi w niewielkich grupach, które podejmują różne posługi na rzecz Kościoła, działając w tzw. diakoniach, zajmują się śpiewem, liturgią, modlitwą, ewangelizacją, obroną życia, komunikacją. Dla małżonków jest trwanie we wspólnocie Domowego Kościoła, poprzez którą uświecają się w rodzinie i przez kontakt z innymi rodzinami. Wspólnoty kapłańskie skupiają kapłanów, którzy pełnią funkcje moderatorów, a formują się oni podczas kapłańskich rekolekcji.