Poniżej prezentujemy krótki opis osób, które podjęły się służby tym, którzy pragną spotykać się z Jezusem Eucharystycznym, a sami nie mogą przyjść do kościoła. Zapytaliśmy również o to, w jaki sposób postrzegają swoją posługę:
Stanisław Staszczyk – 67 lat, żonaty, 3 dzieci, 4 wnuków, 1 prawnuk, emerytowany górnik, przez wiele lat był odpowiedzialny za naszą parafialną Odnowę w Duchu Świętym. Dla mnie bycie szafarzem to ciągłe spotykanie z ludźmi potrzebującymi pomocy i pragnącymi jedności z Bogiem, który przychodzi do nich, choć – jak czasem mówią – wcale na to nie zasługują. Często są to osoby starsze, samotne, opuszczone i cieszą się, że ktoś do nich przychodzi. Ta posługa pozwala mi też w głębszy sposób doświadczać choroby w mojej rodzinie. Daje nadzieję, na to, że cierpienie ma jakiś głębszy sens, skoro sam Jezus cierpiał na krzyżu, aby następnie zmartwychwstać.
Jan Gratka – 47 lat, żonaty, 2 dzieci, pracownik oświaty, od wielu lat związany z Domowym Kościołem, gdzie z żoną pełnił m.in. funkcję pary rejonowej.Bardzo troszczę się o to, by zawsze być w stanie łaski uświęcającej. Gdy tylko popełnię grzech, jak najszybciej idę do spowiedzi, żeby być gotowym do posługi. Widzę też, że im częściej spotykam się z Jezusem miłosiernym, tym wrażliwsze mam sumienie.
Wojciech Kapustka – 35 lat, żonaty, 2 dzieci, związany z branżą budowlaną, od początku małżeństwa formuje się w Domowym Kościele.Posługa ta uświadamia mi, jak ważna jest bliska relacja z Chrystusem. Staram się podejmować dobre postanowienia i umartwienia, aby dobrze służyć ludziom, do których jestem posyłany.
Robert Babilas – 44 lata, żonaty, 3 dzieci, pracuje jako kierowca, członek Wspólnoty Rodzin „Noware”.Widzę tę posługę jako piękną, ale i bardzo trudną służbę. Mobilizuje mnie ona do wzrastania i pogłębiania swojej wiary.
Piotr Brodalka – 31 lat, żonaty, 1 dziecko, pracownik firmy ubezpieczeniowej, formuje się z żoną w Domowym Kościele.Podjąłem się tej posługi, bo chcę umożliwiać ludziom spotkanie z Chrystusem, chcę być Jego nogami i rękami. Widziałem już radość ludzi, gdy oni schorowani, cierpiący czekają na Boga i On do nich przychodzi, przynoszony przez szafarza.
Marcin Młyński – 35 lat, żonaty, 2 dzieci, pracuje w branży górniczej, członek Domowego KościołaBycie szafarzem nadzwyczajnym odczytuję jako moje powołanie i moją drogę w Kościele, a także jako konkretny znak od Chrystusa.
Marian Wrzodak – 39 lat, żonaty, 2 dzieci, pracuje na koplani, od kilku lat w Domowym Kościele.Zawsze pragnąłem w taki sposób służyć i bardzo długo czekałem na taką możliwość. Jezus jednak dał mi czas na to, aby wiele rzeczy uporządkowało się w moim życiu. Posługa ta wiąże się też z ważnymi dla mnie datami – ustanowiony szafarzem nadzwyczajnym zostałem w czwartą rocznicę śmierci mojego taty, a pierwszy raz komunikowałem w rocznicę jego pogrzebu.