Parafia Rzymskokatolicka
świętego Stanisława,
biskupa i męczennika
w Żorach

We wtorek 25 czerwca uroczystej Mszy św. sprawowanej w seminaryjnej kaplicy przewodniczył abp Adrian Galbas. Eucharystia była okazją do podziękowań i pożegnań. Posługę w murach seminarium zakończyło dwóch kapłanów: ks. Marek Konsek i ks. Sławomir Tupaj. Ks. Marek przez 12 lat pełnił funkcję seminaryjnego ekonoma i od lipca będzie pracował jako dyrektor Caritas Archidiecezji Katowickiej. Ks Sławomir, który w ostatnim roku sprawował posługę ojca duchownego, od 1 sierpnia będzie pełnił funkcję sekretarza i kapelana metropolity katowickiego. W homilii abp Galbas przywołał postać starotestamentalnego króla Ezechiasza, który musiał stawić czoła asyryjskim wojskom. – I oto Ezechiasz, młody król Izraela otrzymuje list z żądaniem: poddaj się, nie masz szans, już przegrałeś. Ale co mówi o nim Druga Księga Królewska? "W Panu, Bogu Izraela, pokładał nadzieję. A po nim nie było podobnego do niego między wszystkimi królami Judy, jak i między tymi, co żyli przed Nim. Przylgnął do Pana, nie zerwał z Nim i przestrzegał jego przykazań, które Pan zlecił Mojżeszowi” To jest ten sam rozdział Drugiej Księgi Królewskiej. O tych samych czasach. To jest ten sam świat, w tym samym czasie dzieją się te historie i kształtują te postawy. Z jednej strony są ci co odpuścili, a z drugiej jest ten, który walczy. Skąd czerpał siłę dla swej wierności? Odpowiedź jest w tym, co robi otrzymawszy list. Idzie do świątyni, modli się, prosi, wzmacnia siły. Nie panikuje i nie dezerteruje. Przeciwnie: pełen nadziei zaprawia się do walki. I wygrywa – zaznaczył abp Galbas.  Zauważył również, że ta historia może mieć przełożenie także na dzisiejsze czasy. Podkreślił, że ludzie więrzący, a zwłaszcza ci, którzy powołani są do służby przy ołtarzu, mogą doświadczać wielu trudności i wątpliwości nieustannie podsycanych przez ich otoczenie. Podkreślił, że najlepszym, co można w takiej sytuacji uczynić jest udanie się przed Najświętszy Sakrament i wzorem Ezechiasza prosić Boga o wsparcie. Przypomniał, że sprzymierzeńców można szukać także wśród ludzi. Zarówno swoich znajomych jak i tych, których codziennie można spotkać na swojej życiowej ścieżce. Kontynuując odwołał się do obrazu dwóch dróg. Szerokiej i łatwej oraz wąskiej i trudnej. – Chodzi o wybór. Jest szeroka droga, wielu nią idzie, droga populistyczna, łatwa i jest druga, taka, którą idzie mało. Niestety, w Seminarium także można iść drogą populistyczną: „przełożonych słuchaj, swoje myśl i kuferek miej zawsze zamknięty”. Tylko niech jak przestroga zabrzmi zdanie Chrystusa, że to jest droga, która prowadzi do zguby, a fakt, że idzie nią wielu nie jest argumentem za. Argumentem nie jest łatwość drogi, tylko jej celowość. Pogubionych księży jest aż nadto – powiedział.  Ostatni wątek swojej homilii abp Galbas oparł o ewangeliczną scenę, w której Jezus przestrzegał swoich uczniów, aby nie dawali psom tego co święte i nie rzucali drogocennych pereł przed świnie. Dostrzegł, że ten obraz przysparza wiele problemów egzegetom i najczęściej odnoszony jest do ewangelizacji. Do osób, które nie potrafią uszanować doniosłości i piękna, które niesie ze sobą Dobra Nowina. Metropolita podkreślił równocześnie, że tę metaforę można zastosować także do licznych darów, które Bóg udziela w swojej nieskończonej miłości. – Ale może być i tak, że to ja jestem tym psem i tą świnią, która marnuje otrzymane przez Boga dary. On mi rzuca perły. Każdego dnia. Perły jego łaski, zawartej w Słowie Bożym, a ja to marnuję. Może w tym roku zmarnowałem tak wiele skarbów danych mi od Boga. Nie umiałem uszanować miejsca i czasu? Mam nadzieję, że nie! Seminarium nie jest wytwórnią pereł, ale ich przekazicielem tak. Co z nimi jednak zrobię, zależy ode mnie! Perła jednak jest jedyna. Nie ma dwóch takich samych pereł. Takie same są sztuczne, plastikowe koraliki. Zmarnowana jest już zmarnowana. Oby nie marnować następnych – mówił. bd / katowice.gosc.pl Cała homilia

Święty Jan Chrzciciel został oficjalnie ogłoszony patronem Łazisk Górnych. Stało się to w czasie uroczystej Mszy św., która co roku gromadzi okolicznych mieszkańców. To spotkanie łaziszczanie ślubowali patronowi już w XVIII w.

Po przejściu trąby powietrznej w regionie abp Adrian Galbas poprosił o przeprowadzenie zbiórki na terenie archidiecezji katowickiej. Nawałnica, która 19 czerwca przeszła przez niektóre powiaty na południu diecezji zniszczyła kilka kościołów, probostw i innych zabudowań parafialnych. Ucierpiał także kompleks parkowy na terenie Domu Rekolekcyjnego w Kokoszycach, który ze względu na szkody został zamknięty aż do odwołania. Zbiórka na pomoc poszkodowanym zostanie przeprowadzona przed każdym kościołem archidiecezji katowickiej w terminie wybranym przez proboszcza lub administratora. W zależności od parafii zbiórka będzie miała miejsce 30 czerwca, 7 lub 14 lipca 2024 roku. 
„W duchu solidarności i chrześcijańskiego miłosierdzia bardzo was proszę o pomoc finansową, która pomoże w naprawie zniszczeń.  Z całego serca dziękuję za każde dobro” - napisał w komunikacie skierowanym do proboszczów i administratorów archidiecezji abp Galbas.

W trakcie spotkania po raz kolejny zauważono wciąż niedocenianą rolę kobiet w Kościele. Wskazano także na potrzebę pogłębionej refleksji dotyczacej wprowadzenia posługi lektoratu i akolitatu.

Trzech prezbiterów wyświęconych przez bpa Herberta Bednorza 14 czerwca 1964 roku świętowało 60-lecie kapłaństwa. Za posługę księży Jana Grzesicy, Herberta Wójcika i Gerarda Nowińskiego dziękowano w kaplicy Domu św. Józefa w Katowicach. Uroczystej Eucharystii przewodniczył abp Adrian Galbas. W homilii nawiązał do powszechnego powołania do świętości, w które wpisane jest także, szczegółowe powołanie. – Zawarliśmy z Panem Bogiem przymierze. Powiedzieliśmy: „chcę być święty”. Bóg też ze swojej strony mówi: „chce, byś był święty”. Nasze pierwsze powołanie jest właśnie takie, a każde inne powołanie, rozpoznane i realizowane na ziemi, służy realizacji tego pierwszego, podstawowego przymierza z Bogiem, bycia z Nim, jedności z Nim. Na tym polega świętość – stwierdził. Dodał także, że próba realizacji powołania do kapłaństwa bez tego odniesienia jest „ponad ludzkie siły”. – Jeśliby tak było, ono stanie się jakąś hybrydą, a często potworem, który niszczy tego, który je realizuje i tych, wobec których jest ono spełniane. Metropolita katowicki zaznaczył, że jubileusz kapłaństwa jest w pierwszym rzędzie okazją do dziękczynienia za to pierwsze powołanie. – Bóg chce tego, abyście byli święci. Chciał tego nie tylko 60 lat temu (…). Święty Paweł mówi, że Bóg chciał tego przed założeniem świata; „stworzył nas, byśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem”. To niezłomna obietnica. On zrobi wszystko, żeby tak było. Podziemna rzeka waszego istnienia, która była najpierw „pod ziemią” wyszła na zewnątrz w dniu waszego poczęcia, a potem w dniu waszego narodzenia. Wije się przez wszystkie lata waszego życia, w tym przez 60 lat waszego kapłaństwa. Czasem była jak Dunajec pod Krościenkiem, rwąca, pełna różnych meandrów, a czasem leniwa jak Narew pod Łomżą, ale to wciąż ta sama rzeka. W godzinie naszej śmierci wpadnie do wielkiego oceanu Bożej wieczności – podkreślił. Przywołał wydarzenia, które miały istotny wpływ na ich posługę. – Ile „oblicz Kościoła” widzieliście przez te 60 lat? – pytał. – Przyjmując święcenia byliście w Kościele, w którym toczył się sobór. (…) Byliście świadkami wprowadzania soborowych reform w Polsce, a także skutków rewolucji obyczajowej 1968 roku, wielkiego odpływu księży z kapłaństwa. Potrafiliście się temu oprzeć i wytrwać. Byliście świadkami wyboru kard. Wojtyły na papieża i tego wszystkiego, co jest związane z jego wybitnym pontyfikatem. A potem, na lata waszego dojrzałego życia, przypadł pontyfikat Benedykta XVI, spokojny i teologiczny; teraz przeżywamy pontyfikat papieża Franciszka. Ile jest w tym życia! Ile różnych zmiennych! – akcentował. Dziękował także za wytrwałość w powołaniu i budowanie Kościoła. – Dziękuję za to, że nie zdezerterowaliście, nie spanikowaliście i nie uciekliście. Nie ulegliście „kulturze chwili”, o której mówił papież Benedykt XVI do księży. Jesteśmy wierni wielkim sprawom pod warunkiem, że one trwają chwilę. Jeżeli trwają dłużej niż chwilę, to mamy z tym problem, a jeżeli trwają całe życie – to ciężar nie do uniesienia. Jak łatwo, także jako księża, nudzimy się tym co robimy. Jak szybko potrzebujemy „nowych strzałów”: zmienić miejsce, zmienić szkołę, zmienić pracę. Tak wiele nas nudzi. Macie 60 lat od święceń i to jest pokazanie tego, że kultura chwili was nie zżarła, umieliście się jej przeciwstawić – mówił. Nawiązując do odczytywanej w Kościele Ewangelii wyjaśnił na czym polega gromadzenie skarbów w niebie. – Są dwa banki: niebieski i ziemski. Na którym koncie mam dzisiaj więcej? Tragedią byłoby, gdybym w banku ziemskim miał fortunę, a w banku niebieskim debet. To co zgromadziłem w banku ziemskim jest zniszczalne. Albo zniszczy to mól i rdza, albo zniszczy to niedoskonałość tego świata, albo zniszczą to ludzie – stwierdził. Wyraził przekonanie, że dobra ziemskie nigdy nie nasycą ludzkich pragnień. – Im więcej będę miał, tym więcej będę chciał i tym częściej powiem, że to jest mało. To dotyczy nie tylko pieniędzy, ale każdego ziemskiego dobra, które jest tylko ziemskie, np. dbania o swoją pozycję, prestiż, władzę, gromadzenia kolejnych relacji dla siebie samego, a nie po to, by ludzie byli święci. To wszystko jest zniszczalne. Wszystko się skończy (...). Tak niewiele się do trumny zmieści – zaznaczył. Wyjaśnił także na czym polega „paradoks banku niebieskiego”. – W niebieskim zostaje to, co rozdajesz. Im więcej rozdaliście na ziemi czasu, tym więcej macie tam; im więcej rozdaliście miłości, tym więcej macie tam; im więcej poświęciliście się tutaj, tym więcej macie tam; im mniej jesteście egoistami, tym więcej macie tam – stwierdził. Jubilaci od lat cieszą się zasłużoną emeryturą. Najstarszym z nich jest ks. Jan Grzesica, były prefekt Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego i wykładowca etyki i teologii moralnej. Na co dzień przebywa w Domu św. Józefa w Katowicach, podobnie jak ks. Herbert Wójcik. Trzeci jubilat, ks. Gerard Nowiński, jest emerytowanym proboszczem parafii MB Fatimskiej w Turzy Śląskiej i po osiągnięciu wieku emerytalnego zamieszkał na jej terenie.

Z przykrością zawiadamiamy, że dzisiaj (tj. 20 czerwca), w wieku 73 lat, w 48. roku kapłaństwa, zmarł śp. ks. Jerzy Dudek (rocznik święceń 1977), emerytowany proboszcz parafii Chrystusa Króla w Czyżowicach, a w ostatnich latach mieszkający na terenie parafii św. Antoniego z Padwy w Rybniku.